Half een manNooit goed geweest in feestjes. Ongezellige man, ik. Maar als B. zijn verjaardag viert neem ik de boemel naar Assen en struikel ik naar zijn voordeur. ‘Sta je hier al lang?’ grijnst B. als hij me binnenlaat. Welnee, zeg ik, maar het had zomaar gekund, want de helft van mij durft niet zo goed. De andere helft duwt hem twee romans in handen, Under the volcano en Heart of darkness. Dat zal ’m leren.
Ik had duizend levens en kreeg er twee. Dat is er één meer dan de meeste mensen. Van alles wat ik had kunnen doen, van alle keuzes die ik had kunnen maken, uit al die duizend mogelijkheden koos ik mijn eerste leven. Het tweede kreeg ik er zomaar bij. ‘Een man in een ietwat onhandige houding,’ op een foto in NRC.
Mijn vader was een lange man met een hoed. Hij was ‘schrijver eerste klas’, al had zijn werk bij een rijksdienst niets met schrijven van doen. Hij vulde getallen in op foliovellen met blauwe ruitjes.
Ik ga vallen. Zeker en vast, zoals de Vlamingen zeggen, wat in dit verband wel geestig is. En omdat ik ooit de trap af stuiter, hebben we van de week een timmerman een trapleuning laten monteren. Dan kan ik me aan dat rondhout vastgrijpen als ik een tree of twee mis.
Hoe je een mus van een mees kunt onderscheidenNa elf jaar in Haren nog steeds een stadsmens die nauwelijks een mus van een mees kan onderscheiden. Totdat op een donderdag dat beestenspul het wel genoeg vindt.
Eerst vliegt een merel de garage in. Het dier is de weg kwijt, begrijpt niet wat glas is en moet naar de geopende garagedeur worden geholpen. Dom dier.
Drie jaar geleden kreeg ik mijn diagnose. Dat was toen zowel pijnlijk als geruststellend. Mijn hersenen haperden ten minste al een maand of negen, maar nu wist ik eindelijk wat er loos was. Met pillen viel er iets aan te doen.
Of zijn rolstoel in mijn auto paste, vroeg F. me in een boodschapje op Facebook. Ik zou hem ophalen bij zijn hypnotherapeut.
F. heeft het ook, maar al drie jaar langer.
Vaak kan hij nog gewoon fietsen of lopen, maar als ik hem door de hal van het instituut duw, over de lage drempel worstel en van het bakstenen stoepje rol – achterwaarts, schiet me te binnen, dat moet je achterwaarts doen – is F. een man van mijn leeftijd in een rolstoel.
Bij de kassa van de buurtsuper rekent de oude baas met wat muntgeld een blik witte bonen af, en begint dan geluidloos te huilen. Hij mist haar zo, zegt hij tegen de caissière, die – ‘wilt u zegeltjes?’ – ook niet goed weet wat ze moet. Waarna de oude man naar een tafeltje bij de deur van de slijterij schuifelt, zijn boodschap neerzet, en even gaat zitten. Ze is pas vier maanden dood, zegt hij.
Ruggelings drijvend in het lauwwarme ochtendwater van het Helper Zwembad denk ik F. nog te horen. Hij hapte gisteren naar adem en zocht af en toe naar woorden. F. is even oud als ik, maar ligt drie jaar op mij voor. Ik moest hem bellen tussen zeven en half acht ‘s avonds. Dan werkten zijn medicijnen. Wij hadden elkaar in geen tien jaar gesproken.
Dwars door de journalistiek loopt een rare scheidslijn. Aan de ene kant pronkt de harde onderzoeksjournalistiek met matig geschreven onthullingen. Aan de andere kant tooien storytellers zich met al te vlot bij elkaar geharkte, zij het prachtig geformuleerde verhalen waarvan de urgentie helaas kwestieus is. Tegelijkertijd ziet de een de ander niet voor vol aan.
Pijn schrijft niet lekker. Dat denk ik terwijl ik schrijf. Mijn linker pols rust daarbij op de rand van mijn laptop. De pink en ringvinger van mijn linkerhand trekken tegenwoordig even obstinaat omhoog als de wijsvinger die daar al tijden geleden mee begon. Van al die vreemde streken verkrampt mijn hand. ‘Alsof je te lang […]
Dinsdagavond werd Carels Hoofd bekroond met de prijs van de Europese Gemeenschap voor gezondheidsjournalistiek. Hier het gesprek op radio 1 van zondagavond. En hieronder het filmpje van de ceremonie in Brussel. Als alle genomineerden op het podium staan, en de uitreiking aan de drie winnaars begint, zijn we vijftien minuten bezig. En dit zei […]
Soms hebben mijn handen geen weet van elkaar. Ik draag twee glazen wijn van de keuken naar de woonkamer, en ik mors met links, terwijl ik weet dat ik ga morsen, en zowel mijn rechter- als mijn linkerhand opgedragen heb deze keer ‘gewoon’ te doen. Ergens gaat het mis. Zo voelt een wiel zich dat […]
Soms google ik mijzelf. Dat heeft iets klefs en onfatsoenlijks. Een vorm van zelfbevrediging. Wie een selfie maakt, deelt die foto tenminste nog met vrienden, of met de wereld. Wie zichzelf googlet, controleert of hij nog bestaat.
Als ik wil slapen, vertel ik mijzelf een oud verhaal. Werkt altijd. Mijn hoofd raakt leeg van verveling, gewoonte, vertrouwdheid, gewenning. Het moet een lekenvariant van meditatie zijn: drie zinnen en ik ben weg. Maar nu wordt het tijd de knop te vinden om niet-weg te zijn, wakker zonder verhaal.