Ik ben nog half de man die ik was. Ouder en grijzer, maar daar had mijn lief op gerekend. Eén helft van mijn lijf trekkebeent, soms beweegt er een arm of been buiten mijn wil om, grillig, niet onkomisch eigenlijk, een beetje spastisch, hilarisch als slapstick. Gelukkig heb ik ook half zo veel haast als voorheen.
In 2011 kreeg ik mijn diagnose. Je gaat er niet dood aan, zei de neuroloog. Maar het loopt wel lullig af, wist ik. Hallucinerend in een rolstoel. Toen we begrepen dat de kans heel groot is dat ik ook nog dement word, spraken we af dat we het er vier jaar later over zouden hebben. Hoe het afloopt.
Ik bladder langzaam af, maar moet ik ook nog vergeten hoe mijn lief heet? Wil ik die laatste ontluistering ook nog meemaken? Hoe alles je ontglipt, je taal, je decorum, je ontlasting? Of ga ik dan liever dood?
Dat moet te doen zijn, dacht ik. Geen land waar euthanasie zo goed bij wet geregeld is.