Blanken heeft altijd getobd met een gebrekkig geheugen. Toch maken juist de autobiografische elementen mede door zijn kunstige en beeldende schrijfstijl de gevolgen van zijn ziekte zo goed invoelbaar.
Een goed en krachtig boek, dat inzicht verschaft in de lijdensweg van de veelal in zichzelf gekeerde en geïsoleerde parkinson-patiënten. Het maakt mij niet blij,maar mijn mededogen is toegenomen. Lieven Vanhoute, recensie.
Enkele ogenblikken nadat journalist Henk Blanken hoorde dat hij parkinson had, dacht hij: ‘Maar het is wél een goed verhaal.’ Hij houdt een blog bij over zijn ziekte. Interview van Loes Reijmer in de Volkskrant
Waar schuilt de schoonheid in het verval? De Nederlandse journalist Henk Blanken kreeg Parkinson en schreef er een boek over, zonder mededogen . ‘Toen ik mijn diagnose kreeg, vroeg ik me af hoe ik het zou opschrijven. Pas daarna vroeg ik me af wat dit betekende voor mijn vrouw en mijn kinderen.’ Interview met Wouter Woussen in De Standaard.
Het gesprek met Henk Blanken [1959] maakte zo veel indruk dat me zelfs bijstaat waar ik was, toen ik de podcast beluisterde met de Kunststof-uitzending waarin hij langskwam; in het najaar van 2014
Het eerste dat journalist Henk Blanken dacht na de diagnose Parkinson was niet ‘God wat erg; maar: ‘God wat een goed verhaal.’ Dat verhaal heeft hij nu opgeschreven. ‘Het voelt goed om zo subtiel mogelijk te beschrijven dat je in je broek plast omdat je de knopen niet meer open krijgt.’ (interview Vrij Nederland)
Henk Blanken leidt de lezer door zijn geschiedenis, beeldend, associatief, in adembenemende scènes.
Het gebeurt niet elke dag, dat je een handboek in één adem uitleest. zelfs journalistieke handboeken zijn – hoe leerzaam ook – lang niet altijd boeiende lectuur. Dat geldt niet voor dit ‘handboek verhalende journalistiek’. eenmaal voorbij die zakelijke, droge titel, en de intrigerende – maar wat mij betreft niet echt uitnodigende – omslagillustratie, is het meteen raak.
Naarmate we ouder worden, blijven we langer jong. En eindigen we vaker zoals het begon, kinds mummelend in een luier. Hoe ontkomen we aan dementie, hoe sterven we op tijd? Elke lente trekt een bonte stoet bejaarden de bergen in. Over die senioren, vitaal, gepensioneerd en reislustig, maakt omroep MAX aandoenlijke tv-programma’s. Wat we liever…
Lees verder
Zijn laatste boek, Ons mankeert niets, begon toen hij dat zelf nog niet in de gaten had. Hij had een lezing gehouden over Griekse tragedies en hoe inspirerend die kunnen zijn als je wil nadenken over ‘de klemmende dilemma’s van onze tijd’. Na de rondvraag had een jonge huisarts hem aangesproken, ‘dwingend, plompverloren en…
Lees verder
