DE TANIGE MAN OP het verrijdbare ziekenhuisbed in operatiezaal 9 moet zijn naam noemen. Carel, zegt hij, Carel Dolman. Michiel Staal staat aan zijn bed. De neurochirurg vraagt of Carel Dolman weet dat ze in zijn hersenen gaan opereren. Ja, zegt hij. God ja. Natuurlijk weet hij dat. En dat hij tijdens die operatie bij…
Lees verder
Soms klinkt ze koel en op haar hoede, haar stem een octaaf lager, een vrouw die schrijver is. Soms ook verandert ze ineens in een meisje dat schaterend lacht als ze een al te boude uitspraak even pontificaal onderuit haalt. Dan trekt ze haar schouders op, wendt haar gezicht giechelend af. Vlak daarop reageert ze…
Lees verder
Begin 2018 leverde ik de herschreven en uitgebreide versie in van Pistoolvinger bij mijn uitgever Atlas Contact. Redacteur Emile Brugman vond dat die non-fictieroman meer lezers verdiende. Omdat ik het daar van harte mee eens was, besloot ik dat er nu ook een Engelse vertaling moest komen van dat nieuwe boek, Je gaat er niet dood aan.…
Lees verder
Piet Piryns in Knack, 15.8.18 Een gemankeerde schrijver – dat was hij voor zijn eigen gevoel toch altijd een beetje gebleven. Tot hij zeven jaar geleden ongeneeslijk ziek werd. ‘Toen de neuroloog mij vertelde dat ik de ziekte van Parkinson had, was de eerste gedachte die mij door het hoofd schoot gek genoeg niet “God,…
Lees verder
Op 30 juli 2018 was ik te gast bij Radio Kunststof, het cultuur- en mediaprogramma op Radio 1. Met Frénk van der Linden sprak ik over Je gaat er niet dood aan en het essay in De Groene Amsterdammer over dementie en euthanasie.
Op de eerste Europese conferentie verhalende journalistiek in Amsterdam, True Stories, was ik als spreker uitgenodigd om live een verhaal te demonteren, zoals ik dat met Rik Kuiper geregeld doe op de www.verhalengarage.nl. Bijzonder aan de sessie was het verhaal: de geweldige scoop van Eric Smit en Kim van Keken van Follow the Money. Zij werden er journalist van het…
Lees verder
Blanken heeft altijd getobd met een gebrekkig geheugen. Toch maken juist de autobiografische elementen mede door zijn kunstige en beeldende schrijfstijl de gevolgen van zijn ziekte zo goed invoelbaar.
Een goed en krachtig boek, dat inzicht verschaft in de lijdensweg van de veelal in zichzelf gekeerde en geïsoleerde parkinson-patiënten. Het maakt mij niet blij,maar mijn mededogen is toegenomen. Lieven Vanhoute, recensie.
Waar schuilt de schoonheid in het verval? De Nederlandse journalist Henk Blanken kreeg Parkinson en schreef er een boek over, zonder mededogen . ‘Toen ik mijn diagnose kreeg, vroeg ik me af hoe ik het zou opschrijven. Pas daarna vroeg ik me af wat dit betekende voor mijn vrouw en mijn kinderen.’ Interview met Wouter Woussen in De Standaard.