Schrijver en oud-journalist Henk Blanken: ‘Mijn dood is niet van mij’
Voor Henk Blanken is er geen weg terug. Hij heeft Parkinson. Over ‘de schoonheid van het verval’ schrijft hij verhalen die internationaal worden geprezen. Het antwoord op de zin van zijn leven is aan anderen, zegt hij tegen Fokke Obbema. Fokke Obbema in de Volkskrant, 13.1.19 ‘Het leven lacht me toe.’ Henk Blanken beschikt nog…
Lees verder
‘Als je dood wil moet je zelf de knoop doorhakken’
Mocht hij zwaar dement worden, dan moet zijn vrouw hem ongestraft dood kunnen maken, zegt schrijver Henk Blanken. Ouderenarts Bert Keizer vindt het een onzalig plan. Enzo van Steenbergen, NRC Handelsblad, 20.11.18 Henk Blanken, schrijver, heeft laatst in zijn broek geplast, „het sopte in mijn schoenen”. Moest hij zijn vrouw bellen, want hij had geen…
Lees verder
Malinche, een Mexicaanse Eva
De twee vrouwen leken werkelijk veel op elkaar. Achter de kerk waren ze over het grindpad naar de ruïne van Xicotenga en de melkwitte tombe gelopen. Ze waren mij al eerder opgevallen, beneden aan de rijksweg, bij de kromme ongeplaveide oprit naar het dorp Tizatlán. De twee hadden hetzelfde krullende haar, droegen identieke T-shirts, linnen…
Lees verder
Ergens moet God op een ladder staan
Als hij tekent, doopt Sam Drukker een luciferhoutje in gitzwarte inkt – en kijkt, en kijkt, en kijkt. Zijn ogen schieten heen en weer van het papier dat voor hem op de grond ligt naar het gezicht van de hoogbejaarde man die tegenover hem zit, naar zijn kraalogen en borstelige wenkbrauwen, naar de donkere rand…
Lees verder
De éénpersoonshel van Marcel Möring
Ergens halverwege het gesprek met Marcel Möring schieten mij twee zinnetjes te binnen. Het eerste uit Mendels erfenis, zijn debuut uit 1990, een roman over Mendel Adenauer, een joodse jongen die zichzelf ziet als ‘de laatste uitstulping van een al lang afgeronde geschiedenis’, die zich opsluit in zwijgzaamheid, ‘s nachts verward de hei op gaat,…
Lees verder
De vrije val van Willem Jan Otten
Willem Jan Otten bewonder ik als dichter, romancier en essayist. Ruim twintig jaar nadat hij me vertelde dat hij ‘zo Vaticaans als de neten’ was geworden, lees ik hem nog steeds verbijsterd. Hoe kun je het zo oneens zijn met een man die zo elegant denkt en zo mooi schrijft. Dit essay is een terzijde…
Lees verder
Carels hoofd
DE TANIGE MAN OP het verrijdbare ziekenhuisbed in operatiezaal 9 moet zijn naam noemen. Carel, zegt hij, Carel Dolman. Michiel Staal staat aan zijn bed. De neurochirurg vraagt of Carel Dolman weet dat ze in zijn hersenen gaan opereren. Ja, zegt hij. God ja. Natuurlijk weet hij dat. En dat hij tijdens die operatie bij…
Lees verder
Connie Palmen, een goed gesprek uit 1991
Soms klinkt ze koel en op haar hoede, haar stem een octaaf lager, een vrouw die schrijver is. Soms ook verandert ze ineens in een meisje dat schaterend lacht als ze een al te boude uitspraak even pontificaal onderuit haalt. Dan trekt ze haar schouders op, wendt haar gezicht giechelend af. Vlak daarop reageert ze…
Lees verder
Een long read in The Guardian
Begin 2018 leverde ik de herschreven en uitgebreide versie in van Pistoolvinger bij mijn uitgever Atlas Contact. Redacteur Emile Brugman vond dat die non-fictieroman meer lezers verdiende. Omdat ik het daar van harte mee eens was, besloot ik dat er nu ook een Engelse vertaling moest komen van dat nieuwe boek, Je gaat er niet dood aan.…
Lees verder