Piet Piryns in Knack, 15.8.18 Een gemankeerde schrijver – dat was hij voor zijn eigen gevoel toch altijd een beetje gebleven. Tot hij zeven jaar geleden ongeneeslijk ziek werd. ‘Toen de neuroloog mij vertelde dat ik de ziekte van Parkinson had, was de eerste gedachte die mij door het hoofd schoot gek genoeg niet “God,…
Lees verder
Op 30 juli 2018 was ik te gast bij Radio Kunststof, het cultuur- en mediaprogramma op Radio 1. Met Frénk van der Linden sprak ik over Je gaat er niet dood aan en het essay in De Groene Amsterdammer over dementie en euthanasie.
Op de eerste Europese conferentie verhalende journalistiek in Amsterdam, True Stories, was ik als spreker uitgenodigd om live een verhaal te demonteren, zoals ik dat met Rik Kuiper geregeld doe op de www.verhalengarage.nl. Bijzonder aan de sessie was het verhaal: de geweldige scoop van Eric Smit en Kim van Keken van Follow the Money. Zij werden er journalist van het…
Lees verder
Blanken heeft altijd getobd met een gebrekkig geheugen. Toch maken juist de autobiografische elementen mede door zijn kunstige en beeldende schrijfstijl de gevolgen van zijn ziekte zo goed invoelbaar.
Een goed en krachtig boek, dat inzicht verschaft in de lijdensweg van de veelal in zichzelf gekeerde en geïsoleerde parkinson-patiënten. Het maakt mij niet blij,maar mijn mededogen is toegenomen. Lieven Vanhoute, recensie.
Waar schuilt de schoonheid in het verval? De Nederlandse journalist Henk Blanken kreeg Parkinson en schreef er een boek over, zonder mededogen . ‘Toen ik mijn diagnose kreeg, vroeg ik me af hoe ik het zou opschrijven. Pas daarna vroeg ik me af wat dit betekende voor mijn vrouw en mijn kinderen.’ Interview met Wouter Woussen in De Standaard.
Het gesprek met Henk Blanken [1959] maakte zo veel indruk dat me zelfs bijstaat waar ik was, toen ik de podcast beluisterde met de Kunststof-uitzending waarin hij langskwam; in het najaar van 2014
Henk Blanken leidt de lezer door zijn geschiedenis, beeldend, associatief, in adembenemende scènes.
Het gebeurt niet elke dag, dat je een handboek in één adem uitleest. zelfs journalistieke handboeken zijn – hoe leerzaam ook – lang niet altijd boeiende lectuur. Dat geldt niet voor dit ‘handboek verhalende journalistiek’. eenmaal voorbij die zakelijke, droge titel, en de intrigerende – maar wat mij betreft niet echt uitnodigende – omslagillustratie, is het meteen raak.