Op 13 februari verschijnt mijn boek Pistoolvinger in Duitse vertaling als Da stirbst du nicht dran – Je gaat er niet dood aan, dus. Hierbij de cover van het boek, met de prachtige foto van Linelle Deunk zoals die in april 2013 stond bij het interview van Loes Reijmer, in de Volkskrant (het verhaal waaruit…
Lees verder
Verhalende journalistiek vraagt meer van een chef of eindredacteur. Het heeft de feedback nodig van een ‘beginredacteur’ die begrijpt wat de verslaggever wil met plotpoints en monologue interieur. Kortom: de chef moet coach worden, schreef ik in een opiniestuk voor VillaMedia, samen met Paulien Bakker en Irene Costera Meijer.
Ooit komt de eerste keer. En laat mijn scootmobiel nou in een Bauhaus staan. Te leen. Twee identieke exemplaren. Het is misschien wat wrang, maar geloof me, meesjokken door zo’n woonwarenhuis was ook geen optie.
Het idee dat de dood maakbaar is, schreef Arnon Grunberg vorige week in zijn Volkskrant-voetnoot, getuigt van gevaarlijke hoogmoed. Het ging over het kabinetsplan ouderen met een voltooid leven te helpen met sterven. Dat wij de dood als pijnstiller zijn gaan beschouwen, is gemakzuchtig, vond Grunberg. Hoogmoedig? Gemakzuchtig? Een paar dagen eerder had ik in…
Lees verder
In zijn Volkskrant-column van vanochtend stelt Arnon Grunberg dat de gedachte aan een maakbare dood getuigt van gevaarlijke hoogmoed. En wie de dood als een pijnstiller beschouwt, is volgens hem gemakzuchtig. We mogen het noodlot nu eenmaal niet ontkennen. Zou hij het menen? Wie deed Hugo Claus tekort toen hij in 2008 besloot te sterven…
Lees verder
René Gude bezwoer er zijn angst mee, met de aandacht voor de éénbenige, euforisch-vrolijke, ten dode opgeschreven filosoof die hij de laatste jaren was. De ene na de andere journalist ontving ‘de denker des vaderlands’ in zijn Amsterdamse woonboot. Hij had dat been liever niet gehad, of juist nog wel eigenlijk, maar vertelde graag bij…
Lees verder
Elk jaar sterven tienduizend mensen aan dementie. Velen van hen dachten dat ze euthanasie konden krijgen. Voor de Correspondent schreef ik in september 2016 een verhaal over mijn eigen, eerste afwegingen. Wat staat mij te wachten?
Pijn schrijft niet lekker. Pijn hindert me bij het schrijven, als kramp in de holte van mijn handen en in de kootjes van mijn vingers. En pijn is geen goed onderwerp om over te schrijven. Dat alles in mijn onderstel, van stuitje tot voetzool, als ik uit bed stap zo strak aangespannen staat dat ik…
Lees verder
Het is alsof de duvel met me speelt. Vorige maand kochten we een nieuw huis. Wat kleiner en minder bewerkelijk; dat werd zachtjesaan tijd. En een week terug bespraken we praktisch en opportunistisch hoe die woning zich aan mij moest aanpassen. Drempelloos, rolstoelvriendelijk, levensloopbestendig – woorden uit een zorgfolder of verzekeringspolis, taal ‘voor later’. Ineens…
Lees verder
Mijn vader stierf om tien voor acht. Hij lag op een kamer voor vier en had tegen een andere man gezegd dat het Acht Uur Journaal al begonnen was – wat niet klopte. Het was oudejaarsavond 1985. Mijn vader wist niet meer hoe laat het was en ging toen zomaar dood.