Drie ‘activistische jonge moslims’ spiegelen zich aan Malcolm X om net als ‘witte Nederlanders’ te kunnen zeggen wat ze willen. Abou Hafs, een prediker, blogger Nourdeen Wildeman en cabaretier Salaheddine Benchikhi claimen gelijke rechten en doen dat in NRC intelligent, welbespraakt én onverzoenlijk. „Wij zijn er, wen er maar aan.”
Drie jaar geleden kreeg ik mijn diagnose. Dat was toen zowel pijnlijk als geruststellend. Mijn hersenen haperden ten minste al een maand of negen, maar nu wist ik eindelijk wat er loos was. Met pillen viel er iets aan te doen.
Het moet in Amen zijn geweest, Amen, Drenthe, dat ik afscheid nam van Gerrit Krol. Terras van een restaurant, laat in de lente of vroeg in de herfst. Een lange, breekbare man die jarenlang had geschreven voor mijn krant en het nu niet meer kon. Ik at hem uit, zoals dat heet, met een brok…
Lees verder
Ik wil een pagina van de krant omslaan, en het lukt niet. Zoals ik de plastic verpakking van de oude kaas niet open kan wurmen. De autosleutel niet in het slot krijg als ik met mijn rechterhand mijn rugzak draag. Met links een vork niet onder de rijst-met-kip geschoven krijg zonder die kip weer terug…
Lees verder
De eerste keer dat ik M. weer ontmoette, was het warempel alsof ik mijzelf zag. Hoe hij in het Amsterdamse restaurant Dauphine aan het eind van de middag tussen de rijen tafels kwam aanlopen, zijn linkerarm onhandig stijf langs zijn lichaam, zijn romp misschien wat gebogen, zijn gezicht stram, alsof de mimiek stilgezet was op…
Lees verder
We hadden stevig gedronken, mijn vriend P. en ik. En ons gelijk slonk met elk volgend glas wijn – hij rood, ik wit – of andersom, god zal het zeggen. Maar telkens als we opnieuw over dat ene verwarrende onderwerp spraken, werd ik ineens weer heel even ontluisterend nuchter.
Als Carel praat, praat de tafel mee. Alles beweegt aan Carel, zijn handen en voeten, zijn armen en benen. Hij plukt aan het vel in zijn hals, slaat onder tafel zijn benen over elkaar, vouwt zijn armen voor zijn borst, opdat het in godsnaam eventjes stopt, dat heftige bewegen. We zitten aan zijn keukentafel. Het…
Lees verder
Ik droom dat ik wakker word uit een nachtmerrie. Die nachtmerrie was akelig, want ik was ziek en zou niet beter worden. Ik viel langzaam uit elkaar, stommelde de trap af, en wist dat ik mijn verstand ging verliezen. En toen schrok ik wakker uit die nachtmerrie – niets aan de hand. Waarna ik in…
Lees verder
Met dit verhaal, een reconstructie van de zogeheten Facebookrellen in Haren (Groningen), won een team van verslaggevers van Dagblad van het Noorden (Jantina Russchen, Bas van Sluis, Mick van Wely en Henk Blanken) en RTV Noord (Goos de Boer en Arnoud Bodde) in 2012 de Tegel voor onderzoeksjournalistiek. NOG WEINIG LIJKT er loos als districtschef…
Lees verder
Als het erop aankomt, zal het mij worst wezen wie of wat ik ben. Of het kwart over zeven ‘s avonds is of midden op de dag. Of ik mij vergis in de dag van de week, of het jaar van de eeuw. Pijnlijker al is het besef dat ik straks misschien niet meer de…
Lees verder